Παιδεία, παραπαιδεία και οι γονείς...στη μέση!

Ζούμε σε μια εποχή όπου η παιδεία έχει γίνει περισσότερο πεδίο ανταγωνισμού παρά ουσιαστικής μάθησης. Όλο και περισσότερα παιδιά —από το δημοτικό κιόλας— μπαίνουν στον κύκλο των φροντιστηρίων, των εξωσχολικών μαθημάτων, των εξετάσεων και των στόχων που μοιάζουν ατελείωτοι. Και πίσω απ’ όλα αυτά, βρίσκονται οι γονείς. Εμείς.

Με την καλύτερη πρόθεση, φυσικά. Θέλουμε το παιδί μας να έχει ευκαιρίες, να "πάει μπροστά", να μην μείνει πίσω. Κι έτσι, γεμίζουμε τις μέρες του με δραστηριότητες, φροντιστήρια και πίεση. Όμως πόσο παιδική μπορεί να είναι μια παιδική ηλικία γεμάτη υποχρεώσεις;

Το κυπριακό σχολείο, με όλα του τα προβλήματα, έχει οδηγήσει τους περισσότερους γονείς στο συμπέρασμα ότι χωρίς «παραπαιδεία» δεν υπάρχει ελπίδα. Ίσως έχουν δίκιο – ως ένα βαθμό. Αλλά μήπως τελικά εγκλωβιζόμαστε όλοι σε έναν φαύλο κύκλο;

Το θέμα δεν είναι να καταδικάσουμε τα φροντιστήρια, ούτε να ρομαντικοποιήσουμε την αδράνεια. Το θέμα είναι να ξανασκεφτούμε ποια παιδεία θέλουμε για τα παιδιά μας. Θέλουμε ανθρώπους που απλώς πέρασαν σε μια σχολή ή ανθρώπους που αγαπούν τη γνώση και ξέρουν ποιοι είναι;

Η ευθύνη είναι μεγάλη, αλλά όχι αβάσταχτη. Ίσως χρειάζεται να σταματήσουμε να ρωτάμε μόνο "πώς πήγες στο διαγώνισμα;" και να αρχίσουμε να ρωτάμε "είσαι καλά; Σ’ αρέσει αυτό που μαθαίνεις; Τι σε ενθουσιάζει;".

Γιατί τελικά, η παιδεία δεν είναι σύνολο ωρών. Είναι στάση ζωής.