Λυκειόπαιδο, χαίρε!

Κάνουμε το διαδικτυακό μας ραντεβού και σε βλέπω μέσα από την οθόνη.

Το χαμόγελο σου κορίτσι μου είναι υπέροχο. Μ´αρέσει που ακούω το γέλιο σου όταν παραπονιέμαι εκνευρισμένη για τα προβληματάκια τεχνολογίας που μου προκύπτουν στην σύνδεση μας. Με υπομονή με καθοδηγείς και μετά «νιώθω» το χάδι στη φωνή σου όταν διερωτώμαι δυνατά εάν είμαι εντέλει άσχετη ή εάν... μεγάλωσα (βλέπε: εάν γέρασα και δεν το έχω πια) τέλος πάντων.

«Κυρία Μάχη! μην νομίζεις...κι εμείς λόγω τηλεκπαίδευσης τα μάθαμε. Έχει και τα καλά της η πανδημία τελικά»

Μπράβο κορίτσι μου! εσύ που ζούσες μέσα στις φοβίες και τα καταστροφικά σενάρια.

Κι εσύ λεβέντη... μεγάλωσες ή η οθόνη σε μεγαλώνει;

Μου κάνεις πλάκα ότι ξέχασες το πρόσωπο μου από τότε που έχεις να με δεις χωρίς μάσκα και υποστηρίζεις ότι «να που έχει και τα θετικά του το διαδικτυακό ραντεβού»

«Κυρία Μάχη...έχω άγχος αλλά μην αγχωθείς. Δεν έχει να κάνει με τα παλιά που ξέρεις. Το σχολείο κυρία Μάχη...δεν βγαίνει με το τίποτα αυτή η εκπαίδευση. Τι θα γίνει με τις εξετάσεις;»

Βλέπω την ανησυχία στα μάτια σου, ξέρω άλλωστε τους στόχους σου και τι κόποι εξυπακούονται.

Με εκπλήσσει, για νιοστή φορά, η ωριμότητα σου λεβέντη έφηβε αγαπημένε!

«Όταν αγχώνομαι για τις εξετάσεις και τις σπουδές, σκέφτομαι αυτούς που έχουν αρρωστήσει κι αυτούς που έφυγαν. Ειδικά αυτούς που έφυγαν. Μετά σκέφτομαι ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου αυτό που ζούμε οι τελειόφοιτοι. Όταν είσαι ζωντανός και υγιής, χρόνο να έχεις να αλλάζεις καταστάσεις, σωστά;»

Είσαι κι εσύ ο γόης του σχολείου πλην εξαιρετικά ευαίσθητος επαναστάτης. Τα λες λίγο άγαρμπα αλλά η ευαισθησία σου ξεχειλίζει. Μου περιγράφεις τα τραγούδια που έγραψες. Κρυφοκοιτάζω το δωμάτιο σου πίσω σου. Κιθάρες, ντραμς, αναλόγια, μετρονόμοι, ψιλοχάος. Έτσι ακριβώς το φανταζόμουνα . Μου λες ότι δεν σκέφτεσαι καθόλου πια να κάνεις κακό στον εαυτό σου.

«Εδώ ο κόσμος χάνεται κυρία! Προς το παρόν θα σιωπήσω... μου έσπασαν τα νεύρα που πρέπει να είμαι κλεισμένος μέσα αλλά πρέπει να προσέχουμε την γιαγιά μην αρρωστήσει»

Την αγαπάς πολύ. Αυτή σε μεγάλωσε κατ´ ουσία. Μου λες ότι καπνίζεις στο μπαλκόνι για να περνάει η ώρα και χαμογελάς συγκαταβατικά όταν ξεκινάω το κήρυγμα.

Κι εσύ γαλανομάτα με το σπάνιο νόσημα. Σε είχε τσακίσει η διάγνωση όταν την πήρες, θυμάσαι; γι´αυτό δεν ήρθες στο ιατρείο τότε; Θυμωμένη, μελαγχολική...ούρλιαζες ότι σε πνίγει το άδικο!

Σε χαζεύω σήμερα στην οθόνη να μιλάς για τα σχέδια σου.

«Ε, πόσο πια θα πάει η πανδημία... θα τελειώσει κάποια στιγμή! Ξέρεις κυρία Μάχη; σκέφτομαι να δουλέψω ένα χρόνο πριν τις σπουδές. Να μαζέψω λίγα χρήματα, ζορίζονται πολύ οι γονείς μου λόγω των καταστάσεων»

Λυκειόπαιδο, σε ευχαριστώ! εσύ να υπάρχεις κι εγώ να ελπίζω.