Η διάγνωση δεν αλλάζει το παιδί σου. Αλλάζει εσένα!

Ζούμε σε μια εποχή που, επιτέλους, μιλάμε περισσότερο για την ψυχική υγεία — ακόμα και για την ψυχική υγεία των παιδιών και των εφήβων. Αυτό από μόνο του είναι πρόοδος! Όμως, όσο ανοίγει η κουβέντα, τόσο αποκαλύπτεται και η βαθιά ανάγκη εμάς των γονέων, να βρούμε γρήγορες λύσεις. Μια «μαγική συνταγή» που θα σταματήσει το άγχος, τη θλίψη, την εσωστρέφεια. Ένας ειδικός που θα μας δώσει μια απάντηση, ένα βιβλίο που θα μας δείξει «πώς να το διορθώσουμε».

Όμως, η ψυχική υγεία δεν διορθώνεται όπως ένας πυρετός. Η ψυχική υγεία είναι πιο περίπλοκη, πιο σύνθετη, πολυπαραγοντικής αιτιολογίας.

Τα παιδιά, σήμερα, μεγαλώνουν σε έναν κόσμο γεμάτο ερεθίσματα, απαιτήσεις και ταχύτητα. Πολλά από αυτά κουβαλούν άγχος, πίεση για επιδόσεις, μοναξιά πίσω από οθόνες, σύγκριση με πρότυπα που δεν είναι ρεαλιστικά. Κι εμείς, οι μεγάλοι, συχνά δεν έχουμε τον χρόνο, ούτε τα εργαλεία, για να δούμε τι πραγματικά συμβαίνει. Θέλουμε να «πάψει να έχει κρίσεις πανικού», να «μην είναι τόσο αγχωμένο», να «είναι πιο κοινωνικό». Ξεχνάμε ότι το παιδί, ο έφηβος, πρώτα από όλα χρειάζεται σχέση, αποδοχή, χώρο να είναι όπως είναι.

Κάποιες φορές, η αναζήτηση απαντήσεων μάς οδηγεί σε διαγνώσεις: ΔΕΠΥ, αυτιστικό φάσμα, αγχώδεις διαταραχές, κατάθλιψη, μαθησιακές δυσκολίες. Εκεί, πολλοί γονείς νιώθουν να χάνεται το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια τους. Είναι φυσικό επακόλουθο. Όμως, η διάγνωση δεν είναι ετικέτα — είναι ένα εργαλείο κατανόησης. Όσο πιο γρήγορα την αποδεχτούμε, τόσο πιο ουσιαστικά μπορούμε να σταθούμε δίπλα στο παιδί μας. Δεν αλλάζει το "ποιο είναι", απλώς μας βοηθά να δούμε πώς μπορούμε να το στηρίξουμε καλύτερα. Η άρνηση μάς καθυστερεί — η αποδοχή μάς φέρνει πιο κοντά.

Η ψυχολογική στήριξη από ειδικούς είναι πολύτιμη. Δεν είναι όμως υποκατάστατο της οικογενειακής σύνδεσης, της γνήσιας επικοινωνίας, της καθημερινής παρουσίας. Δεν υπάρχει μαγικό κουμπί. Υπάρχει, όμως, το να ακούσεις χωρίς να διακόψεις, να αγκαλιάσεις χωρίς να κρίνεις, να μείνεις δίπλα χωρίς να βιάζεσαι να "διορθώσεις".

Και όσο δύσκολο κι αν ακούγεται αυτό, είναι ίσως το πιο θεραπευτικό μέσο που μπορούμε να προσφέρουμε. Γιατί πολλές φορές, το παιδί δεν χρειάζεται λύση. Χρειάζεται να μην είναι μόνο του!