(Ψυχο)θεραπευτική γραφή
Τα μακρά, κοντά εγίναν! Έξαφνα, κρούσμα κορωνοϊού στο νησί.
Τις πρώτες μέρες, ειδικά με το που έκλεισαν τα σχολεία, μαγκωμένοι μιλούσαμε οι συνάδελφοι μεταξύ μας. Όλοι είχαμε την ίδια απορία: τι γίνεται τέλος πάντων;
Η λογική και φυσική πορεία των πραγμάτων μας ξύπνησαν τα αντανακλαστικά και νέες λέξεις εμφανίστηκαν στο λεξιλόγιο μας…«ψυχρό περιστατικό», «σε αναμονή», «αναβάλλεται μέχρι νεωτέρας», «τηλεδιάσκεψη»…
Οι μηχανές έσβησαν σιγά-σιγά από μόνες τους.
Έπειτα ξεκίνησε μια, σχετικά εγκαίρως, επιβεβλημένη περίοδος εγκλεισμού, που έλεγα πως θα εκμεταλλευτώ και πως θα δω μόνο τα θετικά της. Αφενός να ρίξω ρυθμούς, αφετέρου να ξεμπερδεύω με κάποια πράγματα που ήθελα να κάνω αλλά δεν είχα χρόνο. Περίφημα! Η οικογένεια, εκτός από τον συνάδελφο-σε-μάχιμη-ειδικότητα-που-αναγκαστικά-λείπει-σε-επείγοντα σύζυγο, μαζεμένη. Εξαιρετικά και όχι!
Ηθικό ακμαιότατο, χιούμορ να φαν κι οι κότες, πρόσβαση στο διαδίκτυο, απρόσμενη αλλά καλοδεχούμενη ησυχία. Η παύση στην ρουτίνα του τρέχα πέρα δώθε από το ιατρείο στο σπίτι στο φροντιστήριο και τούμπαλιν δεν με χάλασε καθόλου.
Πέρασαν κάποιες μέρες και ξαφνικά ξεκίνησαν να κτυπούν τα τηλέφωνα. Απαντάω και ακούω. Ακούω για παιδιά στο φάσμα του αυτισμού που παλινδρομούν, παιδιά που παρουσιάζουν άγχος και κρίσεις πανικού, για έξαρση ιδεοψυχαναγκασμών, για κρούσματα βίας στην οικογένεια, για έφηβους που ξεσπούν γιατί «πνίγονται». Ακούω τους ίδιους τους γονείς να λένε «Δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, η κατάσταση φταίει. Όταν τελειώσει όλο αυτό θα είμαστε πάλι καλά». Η εναισθησία της κατάστασης, παραδόξως, ουδέποτε υπήρξε τόσο καλή. Ακούω και κουνάω καταφατικά το κεφάλι. Ακούω και τα δικά μου παιδιά.
«Πότε θα πάμε σχολείο;»
«Πότε θα καλέσουμε την Χ. σπίτι μας να παίξουμε;»
«Βαρέθηκα, θα πάμε καμιά βόλτα;»
Εξηγούμε με τον σύζυγο υπομονετικά τα γιατί και τα πως…
«Πότε; σε ρώτησα! Όχι γιατί;» μου πέταξε η μικρή.
Απροσδιόριστη η απάντηση.
Το απροσδιόριστο όμως της υπόθεσης άρχισε να με ταλαιπωρεί… θα τελειώσει; Αν ναι, πότε; Αν όχι, τι κάνω τότε; Ποια θα είναι τα παρελκόμενα; Θα είμαστε ποτέ όπως παλιά; Η πραγματικότητα μου κτύπησε την πόρτα.
Δεν βρίσκω αστεία πια τα αστεία περί κορωνοϊού, κι ας είμαι υπέρμαχος του χιούμορ στις δύσκολες φάσεις, τα δελτία ειδήσεων με εκνευρίζουν καθώς η τρομολαγνεία υπερτερεί των ειδήσεων, πιάνω τον εαυτό μου να ακούει δηλώσεις και να κάνει πολύ καυστικά σχόλια…να νιώθω εμπάθεια για υπουργούς και λοιπούς πολιτικούς. Τα πόστ φίλων, που οι πλείστοι είναι και συνάδελφοι, στα ΜΚΔ μου τεντώνουν την χορδή ακόμη παραπάνω επειδή εγώ, όπως κι αυτοί, παρακολουθούμε ανήμποροι(;) την πολιτική ηγεσία του τόπου να ρίχνει ευθύνες παντού πλην προς εαυτόν, να ξεχειλώνουν τον δύσμοιρο όρκο του Ιπποκράτη αλλά όταν τα βρίσκουν μπαστούνια βγαίνουν στα μπαλκόνια στις οχτώ και χειροκροτούν τους…«ήρωες». Αυτούς τους ήρωες που όταν ωρύονται για προστατευτικό εξοπλισμό, τους τσαμπουνούν εκ νέου τον όρκο.
Συνειδητοποιώ ότι αυτό που νιώθω είναι θυμός! Θυμός και η ένταση του ποικίλει.
Μιλώντας με άτομα του στενού μας κύκλου, αντιλαμβάνομαι ότι αυτό το συναίσθημα το βιώνουν κι αυτοί. Κάποιες θεωρίες λένε ότι ο θυμός είναι πρωτογενές συναίσθημα, άλλες ότι είναι δευτερογενές, απότοκο δηλαδή ενός άλλου συναισθήματος, π.χ βαθιά λύπη, άγχος, αγωνία, ματαίωση, φόβος…μεγάλη η λίστα.
Περνούν οι μέρες και σκέφτομαι την μέρα μετά. Η ψυχική υγεία μπήκε σε δεύτερη μοίρα, σε αναμονή. Προέχει η σωματική υγεία, η επιβίωση. Λογικό! Τα δελτία ειδήσεων όμως συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν με νούμερα, με στρατηγικά πλάνα αντιμετώπισης της κρίσης, με προσπάθειες διασφάλισης της σωματικής υγείας και της οικονομίας. Περί των προσπαθειών για διασφάλιση της ψυχικής υγείας της μάζας, ειδικά σε καιρούς περιοριστικών μέτρων και κοινωνικής απομόνωσης, τίποτα! Ενώ γίνονται προσπάθειες! Αν το πιάσει το μάτι αυτού που την χρειάζεται την πληροφορία, κάπου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλώς…το δράμα πουλάει περισσότερο από την συλλογική συνείδηση φαίνεται…
…και νιώθω θυμό, και η ένταση του ποικίλει! Το τσουνάμι έρχεται.