Ο Σεπτέμβριος του 2006 με βρήκε να κάνω το κομμάτι της ειδικότητας που αφορούσε στην εκπαίδευση στην Ψυχιατρική Ενηλίκων. Πήγα ένα πρωί δουλεια και βρήκα τον Μ. , έμπειρο ψυχίατρο και επιμελητή στο ενδονοσοκομειακό τμήμα νοσηλείας της πανεπιστημιακής ψυχιατρικής κλινικής του Örebro, άυπνο, σκυθρωπό και με μαύρους κύκλους κάτω απο τα μάτια. Ο Μ. που ήταν απο τους πλέον χαρούμενους γιατρούς στο τμήμα. «Τι έγινε Μ; τα ήπιες χθες το βράδυ;», είπα αστειευόμενη, ήξερα άλλωστε οτι δ

Κάθε, μα κάθε Αύγουστο, ειδικά μόλις περάσει ο Δεκαπενταύγουστος, με πιάνει μια περίεργη μανία να συγυρίσω, να οργανώσω, να αγοράσω καινούργια στυλό και ντοσιέ και, για να μην τα πολυλογώ, νιώθω αυτό που ένιωθα στα μαθητικά μου… βούρ να οργανωθώ για τη νέα σχολική χρονιά! Χαρά μεγάλη όπως καταλαβαίνετε! Από τότε δε που μπήκαν τα δικά μου παιδιά στο σχολείο, το βιώνω ακόμη πιο έντονα. Χαρές και πανηγύρια! Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το «χαστούκι» που έφαγα, όταν είπα στα παιδιά μου