Γίνε, παιδί μου, άνθρωπος!
Κάθε, μα κάθε Αύγουστο, ειδικά μόλις περάσει ο Δεκαπενταύγουστος, με πιάνει μια περίεργη μανία να συγυρίσω, να οργανώσω, να αγοράσω καινούργια στυλό και ντοσιέ και, για να μην τα πολυλογώ, νιώθω αυτό που ένιωθα στα μαθητικά μου… βούρ να οργανωθώ για τη νέα σχολική χρονιά! Χαρά μεγάλη όπως καταλαβαίνετε!
Από τότε δε που μπήκαν τα δικά μου παιδιά στο σχολείο, το βιώνω ακόμη πιο έντονα. Χαρές και πανηγύρια!
Αντιλαμβάνεστε λοιπόν το «χαστούκι» που έφαγα, όταν είπα στα παιδιά μου ότι ήρθε η ώρα να ετοιμαστούν για το σχολείο και αυτά μόνο που δεν έβαλαν τα κλάματα… Όχι, δεν είναι απλά το ότι ωραία περνάνε στις διακοπές. Μου το είπαν ευθέως. Όχι άλλη αγγαρεία. Ο δε μεγάλος μου είπε:
«Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να μορφωθώ;»
Εξυπακούεται ότι τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί αυτός με μόρφωση και η απάντηση του με έστειλε αδιάβαστη.
«Αυτό που λέει ο παππούς! Να γίνω Άνθρωπος! Πως γίνεσαι όμως άνθρωπος με τους πίνακες πολλαπλασιασμών; Αυτό δεν το έχω καταλάβει!»
Αφενός, ο παππούς είναι ένας ρομαντικός εβδομηντάρης που γεννήθηκε σε ένα μικροσκοπικό χωρίο, στην μέση κυριολεκτικά του πουθενά, στην ορεινή Πάφο και έφτασε να πάει πανεπιστήμιο τότε που δεν πήγαιναν πολλοί, άρα η εμπειρία σχολείο σημαίνει, συναισθηματικά, πολλά άλλα γι´ αυτόν.
Αφετέρου, αυτό που εννοούσε με την ατάκα του (υποθέτω) είναι η κοινωνική μόρφωση.
Έχει αλλάξει άρδην όμως η κοινωνία από τότε και άντε τώρα να το εξηγήσω στο δεκάχρονο του 2019… πήρα μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησα.
Μεταξύ άλλων, του είπα ότι, δυστυχώς ταυτίζουμε την παιδεία και την μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο, ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Τα πτυχία χρησιμεύουν στην προσωπική ανάπτυξη και στην επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως οι καλοί τρόποι, η υπομονή, η επιμονή, η καλοσύνη, η συλλογικότητα, η τιμιότητα κοκ. Όμως…πήγα να τα μπαλώσω…το σχολείο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και μπορεί να μας καλλιεργήσει αυτές τις αρετές.
«Αυτό εννοούσε παιδάκι μου ο παππούς τέλος πάντων!»
«Χαστούκι» νούμερο 2!
«Μαμά! Θα δούμε φέτος… μπορεί να μας μάθουν επιτέλους πως να γίνουμε Άνθρωποι, θα δείξει…»
Κι όντως, υπάρχουν άτομα με πτυχία και περγαμηνές που δεν ξέρουν να συμπεριφερθούν, δεν ξέρουν να εκφραστούν, ούτε να ανταπεξέλθουν σε πιθανές δυσκολίες της ζωής. Η ανάπλαση του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς, οι ηθικές αξίες δεν είναι στη διδακτική ύλη βλέπετε και δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.
Αναπόφευκτα, ανατρέχω σε μια συνέντευξη που έδωσε ο πολυαγαπημένος συγγραφέας Ευγένιος Τριβιζάς στον κ. Γιώργο Κιούση το 2015.
«…
– Τι κάνει ο δάσκαλος όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη;
Σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του.
– Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά;
Ο χρόνος που τους αφιερώνουμε.
– Γιατί βαριούνται τα παιδιά στην τάξη;
Επειδή τα μαθήματα είναι ως επί το πλείστον κουραστικά και βαρετά. Η διαδικασία της μάθησης θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο ελκυστική αν μπολιαζόταν με χιούμορ και φαντασία.
…»
Καλή αρχή σε μικρούς και μεγάλους! Με πολύ χιούμορ και πολλή φαντασία!
