Αρχίστε την επανάσταση χωρίς εμένα
(Κλέβω τον τίτλο της ομώνυμης ταινίας του 1970. Της καυστικής εκείνης, σχεδόν μαύρης, κωμωδίας που ακούμπησε με κυνικό ύφος την διχοτομία μεταξύ κοινωνικών τάξεων της λίγο-πριν-την-επανάσταση Γαλλίας.)
Λέξη κλειδί: Διχοτομία!
Στο δια ταύτα: τι πάθαμε ελέω κορωνοϊού; πως καταλήξαμε χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα;
Τις τελευταίες μέρες, εάν όχι βδομάδες, υπάρχει ένταση. Διαδικτυακή κυρίως. Ουκ ολίγοι κυριολεκτικά μαλώνουν, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για θέματα που άπτονται της πανδημίας. Δεν συζητάνε σε κόσμιο επίπεδο προσπαθώντας να επιχειρηματολογήσουν ως άνθρωποι που ανταλλάζουν απόψεις. Μαλώνουν! Αλληλοχλευάζονται, ειρωνεύονται, ενίοτε βρίζονται. Κάποιοι έχουν τύχει απειλητικών μηνυμάτων για την ζωή τους. Απλά επειδή κάνουν την δουλειά τους.
Το τελευταίο πυροδότημα: η υπουργική απόφαση για άνοιγμα των σχολείων.
Η διαμάχη έχει εξαπλωθεί πια και στα γνωστά γκρουπάκια επικοινωνίας γονέων σε μέσα όπως το Viber και το Messenger.
«Δεν θα πάρω το παιδί μου σχολείο γιατί θα το κολλήσεις εσύ ο ανεύθυνος(!) που θες να το πάρεις! Δεν έκατσα τόσο καιρό σπίτι ενώ εσύ μάλλον γύριζες»
«Τα συμφέροντα των εργοδοτών είναι πάνω από τα δικαιώματα των παιδιών μας; Εύχομαι να σας(!) τα κλείσουν τα σχολεία»
«Ντροπή σου! Εάν πάθει κάτι το παιδί μου(!) δεν θα ξέρεις που να κρυφτείς»
«Είσαι ένας αμόρφωτος πανικοβλημένος και τρως ότι σου ταΐζουν, κοίτα τι λεν οι επιστήμονες»
«Ανοσία αγέλης! Αυτό χρειαζόμαστε. Εσείς κάτσετε σπίτι σας σε γυάλα»
Σίγουρα μιλάει η ανιδιοτελής αγάπη του γονέα προς το παιδί του. Ως προς τι όμως η υποτίμηση ή η αμφισβήτηση της αγάπης που τρέφει ένας άλλος γονέας για το παιδί του απλά και μόνο επειδή επιλέγει να πράξει διαφορετικά;
Σίγουρα μιλάει ο φόβος και ο πανικός. Ως προς τι όμως η αγένεια και η διαμάχη; Γιατί προσπαθούν οι μισοί να επιβάλουν τις απόψεις τους στους άλλους μισούς; Πόσο επηρεάζουν τα ΜΜΕ σε όλο αυτό που συμβαίνει;
Η ψυχολογία του φόβου και του πανικού ήταν και είναι καθοριστική για τον έλεγχο της διασποράς του κορωνοϊού λένε οι λοιμωξιολόγοι σε διεθνές επίπεδο. Τονίζουν όμως ότι ο πανικός είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον ιό. Κάποιοι χαριτολογώντας τον βάφτισαν παρανοϊό.
Ο καθένας βιώνει την αόρατη απειλή προς την σωματική υγεία τόσο του ιδίου όσο και των αγαπημένων του προσώπων πολύ διαφορετικά. Οι αντιφατικές πληροφορίες και η αβεβαιότητα που αναπόφευκτα προκύπτουν εν καιρώ κρίσης, πόσο ακόμη πανδημίας, μπορούν να οδηγήσουν σε ακραίες σπασμωδικές αντιδράσεις.
Οι σπασμωδικές αντιδράσεις απειλούν με την σειρά τους την κοινωνική συνοχή. Ειδικά στην χώρα μας! Ελάτε τώρα….ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Δεν φημιζόμαστε για την συλλογική μας συνείδηση.
Όταν η κοινωνική συνοχή απειλείται, άνθρωποι στιγματίζονται, διαχωρίζονται, γίνονται "μίασμα" για τους άλλους. Οι ανθρώπινες ιδιότητες της ενσυναίσθησης και της συμπάθειας εξαφανίζονται και οι προκαταλήψεις διασπείρονται στην κοινότητα. Άνθρωποι κρύβουν την γνώμη τους, για να αποφύγουν την διάκριση. Αποθαρρύνονται από το να υιοθετούν υγιείς συνήθειες, όπως το να εκφράζεις και να εξωτερικεύσεις αυτό που νιώθεις. Αυτό επιβαρύνει την ψυχική υγεία. Πόσο ακόμη των ψυχικά ευάλωτων ατόμων.
Διάβασα κάπου την συνέντευξη μιας ψυχοθεραπευτριας...
«Ο τρόπος με τον οποίο, γιατροί, ηγεσία του Υπουργείου Υγείας και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης επικοινωνούν τη νόσο, αποτελεί καθοριστικό παράγοντα που επηρεάζει την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων, την τήρηση των μέτρων προφύλαξης, την ανάπτυξη αλληλεγγύης και τη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής. Οι λέξεις, δε, που επιλέγονται από τους δημοσιογράφους πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένες και χωρίς έντονο συναισθηματικό φορτίο, γιατί οι λέξεις αυτές διαμορφώνουν την κοινή γλώσσα επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στην καθημερινότητά τους (οι άνθρωποι δανειζόμαστε συχνά το λεξιλόγιο των δημοσιογράφων, για να περιγράψουμε μία κατάσταση, ειδικά για πολύ ειδικά θέματα, όπως είναι το θέμα του κορωνοϊού)»
Χαζεύω τα δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση. Αναπόφευκτα αναλογίζομαι τον τόνο που επικρατεί στις διαδικτυακές διαμάχες που καθημερινά βλέπω. Ξαφνικά, οι στίχοι της μουσικής υπόκρουσης, μου βγάζουν περισσότερο νόημα παρά ποτέ άλλοτε…
«Ο λόγος δεν έχει λόγο να λέγεται. Ο λόγος δεν έχει λόγο να υψώνεται. Ο λόγος τροφή ωμή για τους κόρακες. Ο λόγος σαπίζει, καταναλώνεται. Στο λόγο αυτό, κουβέντα δεν γίνεται…συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα»
Παύσατε πυρ!